| نویسنده / نویسندگان : | حسام مین‌باشی |
| مترجم : | |
| کلید واژه : | |
| چکیده : | شهاب‌سنگ‌ها تکه‌هایی (عموما سرگردان) جدا شده از سیارک‌ها، ماه، مریخ و دیگر اجرام آسمانی هستند که وزنی بین چند گرم تا چندین تن دارند. این اجرام تا زمانی که در فضا سرگردان باشند، شهاب‌واره نامیده می‌شوند و وقتی یکی از آنها به زمین برخورد کند، در ارتفاع‌های 90 تا 120 کیلومتری سطح زمین درخشش مختصری یا ردی درخشان و زودگذر به وجود می‌آورند که شخانه یا شهاب نام می‌گیرد. در مقابل، دنباله‌داران اجرام کوچک منظومه شمسی هستند که از یخ، سنگ و غبار تشکیل شده‌اند. تصور بر این است که دنباله‌داران پیش سیاره‌های یخی باقی مانده از زمان شکل‌گیری منظومه شمسی هستند. جسم اصلی و مرکزی ستاره دنباله‌دار، هسته و ابعاد آن چند کیلومتر است. از دنباله‌داران شناخته شده می‌توان به دنباله‌دار هالی اشاره کرد. |
| منابع : |
تحقیقات درباره خطرات اجرام آسمانی، عمدتا پیرامون شهاب‌سنگ‌ها است و آنها را خطرناک‌ترین تهدید فضایی برای کره زمین می‌داند. اما پژوهش‌های نوینی به انجام رسیده است که شاید ستاره‌های دنباله‌دار خطرناک‌تر شهاب‌سنگ‌ها باشند. دانشمندان می‌گویند انفجار برآمده از برخورد یک ستاره دنباله‌دار با کره زمین بسیار شدید‌تر از انفجاری خواهد بود که از برخورد یک شهاب‌سنگ با آن پدید می‌آید. از این رو حفره ایجاد شده و ویرانی پدید آمده نیز بیشتر است.
دانشمندان دریافته‌اند که شهاب‌سنگ‌های نزدیک به سیاره ما در مدار‌هایی مشابه مدار‌های زمین می‌گردند. بنابراین احتمال برخورد آنها با سطح زمین کم است و در بدترین شرایط نیز شاید با زاویه تند به زمین برخورد کنند. اما ستاره‌های دنباله‌دار با مدار‌های نامنظم به دورخورشید می‌گردند، بنابراین برخورد آنها با زمین عمودی خواهد بود که نتایج فاجعه‌بار خواهد داشت.
از سوی دیگر به سبب آنکه سرعت سیاره‌های دنباله‌دار سه برابر شهاب‌سنگ‌ها است، نیرویی که با آن به کره زمین اصابت می کنند 9 برابر قوی‌تر از نیرویی است که شهاب‌سنگ‌ها با آن به زمین برخورد می‌کنند و این دلیل دیگری است بر آنکه خطر آنها بیشتر از شهاب‌سنگ‌ها است. دانشمندان بر این باورند که سرعت بسیار ستاره‌های دنباله‌دار، رصد آنها پیش از برخورد به زمین را نیز بسیار دیر هنگام می‌سازد.
افزون بر اینها ستاره‌های دنباله‌دار با نزدیک شدن به خورشید به تدریج مقادیری گاز از گاز‌های درونشان را به بیرون دفع می‌کنند، سپس آتش می‌گیرند و این گاز‌ها پیش‌بینی مسیر ستاره‌های دنباله‌دار را امری بسیار دشوار می‌سازد. دانشمندان برای رویارویی با این خطرات پیشنهاد کرده‌اند که روباتی خودکار که بتواند این اجرام فضایی را اکتشاف کند و در کنار آنها پرواز کند، به فضا فرستاده شود و آنها را از مسیرشان بیرون براند. اما دانشمندان تردید دارندکه چنین امری در آینده نزدیک تحقق یابد.
منبع مجله دانشمند شماره 612 مهر 1393