اینترنت چگونه ‌اینترنت شد؟

نویسنده / نویسندگان :	حمیدرضا تائبی
مترجم :
کلید واژه :	اینترنت چگونه اینترنت شد؟ ـ طراحی رایانه ـ پروفسور لئونارد در دانشگاه کالیفرنیا ـ سه ترمینال و یک آرپا
چکیده :	اگر از خوانندگان همیشگی ماهنامه باشید، می‌دانید که در شماره 612 تاریخچه شکل‌گیری رایانه‌ها را بررسی کردیم و دیدیم که سیر صعودی شکل‌گیری این دستگاه‌های محاسباتی چگونه رقم خورد و در طول دهه‌های مختلف شرکت‌های بزرگ و متخصصان آنها هر یک سهم به‌سزایی در پیشبرد این دستگاه هوشمند داشتند.
منابع :

اگر از خوانندگان همیشگی ماهنامه باشید، می‌دانید که در شماره 612 تاریخچه شکل‌گیری رایانه‌ها را بررسی کردیم و دیدیم که سیر صعودی شکل‌گیری این دستگاه‌های محاسباتی چگونه رقم خورد و در طول دهه‌های مختلف شرکت‌های بزرگ و متخصصان آنها هر یک سهم به‌سزایی در پیشبرد این دستگاه هوشمند داشتند. اما در مدت زمان ساخت و طراحی رایانه‌ها و زمانی که شتاب برای ساخت قدرتمندتر این دستگاه‌ها به شدت در جریان بود، ایده یا بهتر بگوییم نیاز دیگری به وجود آمد. زمانی که اطلاعات بر روی یک رایانه‌ مشخص و واحد قرار می‌گرفت، عملا دسترسی به آنها تنها زمانی میسر بود که کاربر و مشتری در کنار یکدیگر قرار داشتند. اما زمانی که مکان فیزیکی این مشتریان از رایانه‌ موردنظر دور بود، دسترسی به‌ این اطلاعات نیز عملا وجود نداشت. مشکلاتی از این دست زمینه‌ساز شکل‌گیری شبکه‌های رایانه‌ای شد. سازوکاری ‌که با استفاده از آن بتوان به اطلاعات قرار گرفته روی رایانه‌های مختلف در مکان‌های مختلف دسترسی داشت. به موازات این نیاز شبکه‌های رایانه‌ای مختلفی در ایالات متحده برای دسترسی جامع به اطلاعات به وجود آمدند. اما تاریخ شکل‌گیری اصطلاحی به نام اینترنت با آغاز طراحی و توسعه رایانه‌های الکترونیکی در سال 1950 میلادی عملا آغاز شد. مفاهیم اولیه‌ای همچون packet networking (راه گزینی بسته‌ای) اولین بار در چند آزمایشگاه تحقیقاتی و علمی رایانه‌‌ای در کشورهای ایالات متحده، انگلستان و فرانسه مطرح شد. وزارت دفاع ایالات متحده در اوایل سال 1960 تصمیم به راه‌اندازی یک شبکه بسته نظامی ‌برای مقابله با تهدید احتمالی شوروی در آن روزگار گرفت و بر همین اساس کار روی پروژه‌ای به نام آرپانت را آغاز کرد. پروژه‌ای که در نهایت تبدیل به اولین شبکه‌ای شد که از پروتکل اینترنت استفاده کرد. 

 
 اولین پیام ارسال شده روی آرپانت به دست پروفسور لئونارد در دانشگاه کالیفرنیا به گروه دیگری در شبکه دومی ‌در موسسه تحقیقاتی استنفورد فرستاده شد. شبکه‌های سوئیچینگ همچون آرپانت، سیکلاد در فرانسه، مریت نت‌ورک و... در خلال سال‌های 1960 میلادی و اوایل دهه 70 میلادی با استفاده از پروتکل‌های ارتباطی مختلفی ساخته شدند. اما این آرپانت بود که سهم به‌سزایی در توسعه پروتکل‌های بین شبکه‌ای که در آن چند شبکه جداگانه و مستقل توانایی برقراری ارتباط با یکدیگر را داشتند، ایفا کرد. دسترسی به آرپانت در سال 1981 زمانی که بنیاد ملی علوم (ان.اف.اس) بودجه شبکه علوم رایانه‌‌ای سی‌اس‌نت را تصویب کرد گسترش یافت. در سال 1982 - همان‌گونه که در ادامه خواهیم خواند پروتکل معروف و پرکاربرد TCP/IP به عنوان یک پروتکل استاندارد بر روی آرپانت معرفی شد. در اوایل سال 1980 میلادی-، ان.اف.اس بودجه تاسیس مراکز محاسباتی بزرگ را در چند دانشگاه تصویب کرد و در سال 1986 با استفاده از پروژه ان.اف.اس‌نت اتصال داخلی را بین آنها برقرار کرد و همچنین دسترسی به سایت‌های سوپررایانه‌های موجود در سازمان‌های تحقیقاتی و آموزشی در ایالات متحده را امکان‌پذیر ساخت. در همین دوران بود که ارائه‌دهندگان خدمات اینترنتی (ISP) فعالیت تجاری خود را آغاز کردند و این شروعی بود به استفاده همگانی از شبکه آرپانت به عنوان یک راهکار جدید تجاری که به‌طور فزاینده‌ای مورد استفاده کاربران سراسر جهان قرار گرفت. اما در این مقدمه لازم است تا به دو نکته مهم اشاره کنیم:
1-برخلاف فناوری‌های مختلفی همچون تلفن و... اینترنت یک مخترع واحد نداشت و در طول زمان بود که سیر تکاملی خود را طی کرد. از زمان شروع شکل‌گیری اینترنت نزدیک به 50 سال به عنوان یک سلاح دولتی در طول جنگ سرد در اختیار ایالات متحده قرار داشت.
2-پل باران، یکی از تاثیرگذارترین افرادی بود که با مقالاتی که در دهه 60 میلادی منتشر کرد، سهم به‌سزایی در روند شکل‌گیری این پروژه داشت و با سری مقالات خود و بیان عملکردهای مشابهی همچون شبکه عصبی انسان که هر زمان سلول‌های مغزی از بین بروند، شبکه عصبی دیگر از آنها استفاده نمی‌کند و مسیر دیگری در مغز را انتخاب می‌کند، به بیان دیدگاه‌ها و نظراتی پرداخت که ساختمان و ساختار اینترنت و دسترسی به اطلاعات و داده‌ها را بیان کرد. البته او هیچ‌‌گاه با موسسه آرپا حاضر به همکاری نشد، اما دانشمند دیگری به نام تیلور با طرح پیشنهادی خود که نزدیک به یک میلیون دلار هزینه در برداشت، موفق شد دو رایانه‌ را در شرق و غرب ایالات متحده به یکدیگر متصل کند. با این مقدمه به سراغ روند شکل‌گیری اینترنت و رویدادهایی که در خلال این سال‌ها رخ داده است، می‌رویم.
ارتباطات اولیه
سیستم تلگراف نخستین سیستم ارتباطی کاملا دیجیتال بود که قدمت آن به قرن نوزدهم میلادی برمی‌گردد و می‌توان آن‌را مقدمه‌ای بر اینترنت دانست. این سیستم تا پیش از پیدایش اینترنت نزدیک به یک قرن به طور گسترده تا نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی مورد استفاده قرار می‌گرفت. در آن روزگار مفهوم ارتباطات داده در انتقال داده بین دو مکان مختلف از طریق یک نوع رسانه الکترومغناطیس همچون امواج الکتریکی یا رادیویی قبل از ارائه اولین نمونه از رایانه‌ها خلاصه می‌شد. اما این سیستم‌های ارتباطی در شرایط عادی دارای محدودیت‌هایی نظیر برقراری ارتباطات نقطه به نقطه مابین دو دستگاه نهایی بودند. از شاخص‌ترین این سیستم‌ها می‌توان به سیستم‌های تلگراف و ماشین‌های تله‌تکس اشاره کرد. کلادیا شانون، هنری نایکوست و رالف‌ هارتلی جزء اولین نفراتی بودند که کار بنیادی در خصوص انتقال داده‌ها و نظریه اطلاعات را در اوایل قرن بیستم میلادی انجام دادند.
رایانه‌های اولیه از فناوری‌هایی که در آن زمان اجازه برقراری ارتباط بین واحد مرکزی سیستم‌ها و ترمینال‌های راه دور را ارائه می‌دادند، استفاده می‌کردند. همان‌گونه که فناوری‌ها تکامل پیدا کردند، سیستم‌های جدید نیز از این فناوری‌های جدید برای برقراری ارتباطات راه دور با سرعت‌های بالاتری که موردنیاز رایانه‌های مین‌فرم بود استفاده کردند. با استفاده از این فناوری‌های نوین تبادل داده‌ها از قبیل فایل‌ها بین رایانه‌های راه دور امکان‌پذیر شد. با این حال، مدل ارتباطی نقطه به نقطه که در آن روزگار مورد استفاده قرار می‌گرفت، دارای محدودیت‌هایی بود، به طور مثال اجازه ارتباط مستقیم بین دو سیستم دلخواه با استفاده از یک پیوند فیزیکی را نمی‌داد. فناوری به طور پیش فرض تا ایمن بود و در نتیجه برای کاربردهای نظامی‌ و راهبردی، به دلیل این که هیچ مسیری برای برقراری ارتباط در زمان مورد دشمن پیشنهاد نمی‌کرد، کاربرد نداشت.
سه ترمینال و یک آرپا
در سال 1957 اتحاد جماهیر شوروی اولین قمر مصنوعی زمین را با استفاده از موشک اسپوتنیک به فضا پرتاب می‌کند. رخدادی که به عنوان یک تهدید برای ایالات متحده به شمار می‌رفت. ایالات متحده در واکنش به ‌این رویداد به فکر راه‌اندازی شبکه‌ای می‌افتد تا در صورت از بین رفتن خطوط ارتباطی همچون تلفن امکان برقرار ارتباط با مراکز نظامی ‌در سرتاسر ایالات متحده فراهم باشد. در همین دوران در ژانویه سال 1960 جوزف کارل رابنت لیک رایدر مقاله همزیستی انسان و رایانه‌ را منتشر می‌کند.
شبکه‌ای از رایانه‌ها که با استفاده از خطوط ارتباطی گسترده با پهنای باند زیاد به یکدیگر متصل می‌شوند. این مقاله همراه با پیش‌بینی روش‌هایی بود که برای ذخیره و بازیابی اطلاعات با استفاده از وظایف همزمان انجام می‌شد. یک سال بعد اولین اصطلاح عمومی ‌شبکه‌ها توسط لئونارد کلین روک به نام Packet switching (راه گزینی بسته‌ای) معرفی شد. تکنیک راه گزینی بسته‌ای اولین بار در سال 1960 برای کاربردهای نظامی‌ مورد استفاده قرار گرفت و در ادامه در سال 1968 بر روی شبکه‌های کوچک پیاده‌سازی شد. راه گزینی بسته‌ای یکی از اصلی‌ترین فناوری‌های پشت پرده مورد استفاده در اینترنت و بیشتر شبکه‌های محلی است. اگر بخواهیم تعریف کوتاه و مختصری را برای این اصطلاح بیان کنیم، آن را می‌توان این‌گونه توصیف کرد: این مفهوم اشاره به پیام‌هایی دارد که در داخل بسته‌هایی قبل از آن که ارسال شوند، شکسته می‌شوند. هر بسته به‌طور جداگانه و مجزا از طریق مسیریاب‌ها به مقصد ارسال می‌شود. زمانی که همه پیام‌ها در مقصد رسیدند، تشکیل یک بسته اطلاعاتی واحد را می‌دهد. این فرآیند با به هم چسباندن بسته‌ها و ساخت اصل پیام کامل می‌شود. پروتکل‌های مدرن امروزی همچون TCP/IP بر مبنای راه گزینی بسته‌ای عمل می‌کنند. تصویر روبرو ساختار راه‌گزینی بسته‌ای را نشان می‌دهد.
در آگوست سال 1962 لیک رایدر و ولدن کلارک مقاله "بر روی خط ارتباطی انسان و رایانه‌ " را منتشر می‌کنند که یکی از اولین توصیفات آینده شبکه‌ها را در آن شرح می‌دهند.
در اکتبر سال 1962 لیک رایدر توسط جک رونیا به عنوان مدیر دفتر تازه تاسیس اداره فناوری‌های پردازش اطلاعات در دارپا استخدام می‌شود و همزمان با حکمی ‌به عنوان ارتباط‌دهنده رایانه‌های اصلی وزات دفاع ایالات متحده در Chyenne Mountain در پنتاگون و SAC HQ منصوب می‌شود. در آنجا او یک گروه غیررسمی‌ را درون دارپا برای پژوهش بیشتر روی رایانه‌ها ایجاد می‌کند. او در یادداشت‌های توصیفی خود به یک شبکه توزیع شده برای کارکنان در اداره فناوری‌های پردازش اطلاعات که او آن را یک شبکه کهکشانی بین اعضای مرتبط می‌نامد، می‌پردازد. همچنین، به عنوان بخشی از وظیفه اداره پردازش اطلاعات، سه پایانه شبکه را نصب می‌کند: یکی برای سیستم شرکت توسعه در سانتا مونیکا، یکی برای پروژه Genie در دانشگاه کالیفرنیا و دیگری برای پروژه سیستم زمانی به اشتراک‌گذار سازگار در موسسه تحقیقاتی‌ام.آی.تی در ماساچوست.
در این دوران لیک رایدر نیاز به یک شبکه داخلی که مانع از به هدر رفتن منابع در یک سازمان می‌شود را شناسایی می‌کند. برای این منظور طرحی را مطرح می‌کند که در آن هر یک از سه ترمینال، توانایی دریافت سه نوع مختلف از دستورات کاربری را داشته باشند. او در یادداشت‌های خود چنین می‌نویسد: اگر من به صورت آنلاین با شخصی در اس.دی.سی به صحبت بپردازم و اگر بخواهم با شخص دیگری در برکلی یا  ام.آی.تی صحبت کنم، می‌توانم از یک ترمینال خارج شده به ترمینال دیگری وارد شده و با آنها در ارتباط باشم.
هرچند لیک رایدر در سال 1964 از اداره فناوری‌های پردازش اطلاعات خارج شد، اما پنج سال قبل از آنکه آرپانت شروع به کار کند چشم‌انداز خود از شبکه جهانی را ارائه کرد. چشم‌اندازی که او از شبکه جهانی مطرح کرد، باعث ایجاد انگیزه در جانشینان او لارنس روبرت و رابرت تیلور شد که برای پیشبرد توسعه آرپانت از ایده او الهام گرفتند. لیک رایدر مجددا در سال 1973 به عنوان مدیر در اداره فناوری‌های پردازش اطلاعات به آنجا بازگشت و به مدت دو سال عهده‌دار این سمت بود.
راه گزینی بسته‌ای
مشکل ذخیره‌سازی شماره اتصال فیزیکی شبکه‌ها به شکل یک شبکه منطقی یکی از مشکلات دهه 60 میلادی به شمار می‌رفت. در سال 1960 پل باران از شرکت راند مطالعاتی را روی شبکه‌ها برای ارتش ایالات متحده در صورت بروز جنگ هسته‌ای انجام داد. انتقال اطلاعات در شبکه پل باران داخل مفهومی ‌به نام بلوک‌هایی از پیام‌ها انجام می‌گرفت.
در همان زمان به طور مستقل، دونالد دیویس از آزمایشگاه فیزیک ملی انگلستان پیشنهاد توسعه شبکه مشابهی را بر مبنای آنچه که راه گزینی بسته‌ای نامیده میشود ارائه کرد. طرحی که در نهایت به تصویب رسید. در همین دوران لئونارد کلینورد در دانشگاه آم.آی.تی‌ یک نظریه ریاضی را در پشت این فناوری ارائه می‌کند. راه گزینی بسته‌ای، پهنای باند، زمان پاسخ‌دهی و بهره‌برداری بهتری را نسبت به فناوری مدار سوئیچینگ که با استفاده از تلفن انجام می‌گرفت و به ویژه بر روی لینک اتصال به منابع دارای محدودیت‌هایی بود، ارائه می‌کرد. راه گزینی بسته‌ای یک شبکه طراحی شده با قابلیت رو به جلو بود که پیام‌ها را به بسته‌های اختیاری تقسیم می‌کرد که تصمیم‌گیری برای ساخت هر بسته توسط مسیریاب‌ها انجام می‌شد. شبکه‌های اولیه از سیستم‌های سوئیچ کردن پیام که نیازمند یک ساختار مسیریابی بدون انعطاف‌پذیری و متمایل به خرابی در یک نقطه بودند استفاده می‌کردند. این مشکل باعث شد تا تامی‌کراش و پل باران در پروژه تحقیقاتی نظامی ‌ایالات متحده تمرکزشان را روی استفاده از بلوک‌های پیام که شامل به وجود آمدن افزونگی روی شبکه می‌شد متمرکز کنند.
سال 1962در دانشگاه ام.آی.تی‌ طیف گسترده‌ای از آزمایش‌های رایانه‌‌ای در جریان است. ایوان ادوارد ساترلند با استفاده از TX-2، نخستین برنامه گرافیکی را که پدر برنامه‌های گرافیکی امروزی محسوب می‌شود می‌نویسد.
لیک رایدر در یادداشت‌های خود اشاره به مفهوم شبکه‌های کهکشانی می‌کند که در آن هر شخص در یک ارتباط متقابل با دیگران توانایی دسترسی به برنامه‌ها و داده‌های قرار گرفته در سایت‌ها را از هر نقطه‌ای از جهان دارد. او در یادداشت خود اصطلاح "شبکه بین کهکشانی" را بیان می‌کند که در آن محققان و پژوهشگران سراسر یک کشور می‌توانند از آن استفاده کنند. در اکتبر همان سال رایدر اولین رئیس برنامه تحقیقات رایانه‌‌ای آرپا در اداره فناوری‌های پردازش اطلاعات می‌شود.
لئونارد کلینروک پایان نامه دکترای خود را در دانشگاه ام.آی.تی  بر اساس نظریه صف‌بندی شبکه‌های ارتباطی کامل می‌کند و دستیار پروفسوری در UCLA می‌شود.
در همین سال SAGE بر اساس یک کار مشترک صورت گرفته توسط آی.بی.ام و ام.آی.تی‌ به طور کامل به عنوان یک سیستم هشداردهنده در آمریکای شمالی مستقر می‌شود.
اپراتورها از "سلاح‌های هدایت کنسول" که از یک تفنگ الکترونی برای شناسایی اجسام در حال حرکت از آن استفاده می‌شود و تصویر اشیا را روی صفحه رادار نشان می‌دهد، استفاده می‌کنند. سایت SAGE به طور مستقیم به سیستم هوایی متصل است. این پروژه تبدیل به تجربه‌ای در زمینه توسعه سیستم مسافرت هوایی و سیستم‌های کنترل هوایی می‌شود.
سال 1963
لیک رایدر با لری روبرت از آزمایشگاه لینکلن مدیر پروژه TX-2، ایوان ساترلند یک متخصص گرافیک رایانه‌‌ای که برای کار بر روی پروژه آرپا استخدام شده است و باب تیلور که در سال 1965 به پروژه آرپا اضافه شد، شروع به گفت‌وگو می‌کند. لیک قراردادی را با آم.آی.تی‌، UCLA و BBN برای کار روی پروژه‌ای که در نظر دارد امضا می‌کند. سایکوم اولین ماهواره ارتباطی همروندی است که راه‌اندازی می‌شود. ماهواره ناسا در مرکز هوایی هیوز در شرکت کالور سیتی در کالیفرنیا مونتاژ می‌شود. این محموله 55 پوند وزن دارد.
کمیته مشترک صنعت و دولت کار توسعه کدهای اسکی را آغاز می‌کنند (‌کد استاندارد آمریکایی برای تبادل اطلاعات) که تبدیل به اولین استاندارد رایانه‌ها می‌شود. این استاندارد به ماشین‌ها اجازه می‌دهد که توانایی مبادله اطلاعات را با ماشین‌های مختلف داشته باشند. 128 رشته هفت بیتی منحصر به فردی که معادل حروف الفبای انگلیسی، اعداد عربی، مجموعه‌ای از نشانه‌ها و نمادها یا توابع خاص همچون مقادیر بازگشتی هستند.
سال 1964
کار همزمان روی یک شبکه سوئیچینگ ایمن در آم.آی.تی‌ و شرکت راند و آزمایشگاه ملی فیزیک در بریتانیا در جریان است. پل باران، دونالد دیویس، لئونارد کلینروک و دیگران به طور موازی تحقیقات خود را ادامه می‌دهند. باران یکی از اولین مقالات خود را در رابطه با ارتباطات شبکه‌ای منتشر می‌کند. پایان‌نامه کلینروک به عنوان نقطه آغازینی در نظریه صف‌بندی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در همین دوران رایانه‌های جدید آی.بی.ام به بازار عرضه می‌شوند و از یک استاندارد جهانی هشت بایتی استفاده می‌کنند. نزدیک به 5 میلیون دلار بر روی این سیستم‌ها سرمایه‌گذاری می‌شود که منجر به تولید شش مدل مختلف از رایانه‌های سازگار با یکدیگر می‌شود. در عرض دو سال نزدیک به یک هزار سفارش در هر ماه برای سیستم 360 داده می‌شود. رایانه‌هایی که نقش مهمی ‌را در پیشبرد ارتباطات شبکه‌ای ایفا می‌کنند.
سال 1965
TX-2 در آزمایشگاه لینکلن و AN/FSQ-32 در سازمان توسعه سیستمی ‌در سانتا مونیکا به‌طور مستقیم و بدون هیچ شبکه سوئیچینگ از طریق یک خط تلفن 1200 بی‌پی‌اس به یکدیگر متصل می‌شوند. در همین دوران شرکت تجهیزات دیجیتالی دی‌ئی‌سی یک شبکه آزمایشی را به آرپا اضافه می‌کند.
سال 1966
 
مریت یک سازمان غیرانتفاعی است که توسط دانشگاه ‌ایالتی میشیگان، دانشگاه ‌ایالتی وین و دانشگاه میشیگان با هدف ترویج به اشتراک‌گذاری منابع رایانه‌‌ای به همراه ارائه خدمات مرتبط با پژوهش و تحقیقات، آموزش و ارتباطات غیرانتفاعی و برای برقراری ارتباط بین مین‌فریم‌های سه دانشگاه یاد شده ساخته شد. مریت یکی از قدیمی‌ترین شبکه‌های رایانه‌‌ای فعال در ایالات متحده به شمار می‌رود.
آرپانت به وجود می‌آید
آرپانت که در اغلب منابع از آن یاد می‌شود، اولین شبکه رایانه‌‌ای جهان به شمار می‌رود که بر مبنای فناوری راه گزینی بسته‌ای عمل می‌کرد و همچنین اولین شبکه‌ای بود که فناوری TCP/IP را پیاده‌سازی کرد و از این رو آن را می‌توان یکی از اجداد شبکه ‌اینترنت کنونی دانست. این شبکه یکی از پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته وزارت دفاع ایالات متحده بود که عمدتا برای استفاده دانشگاه‌ها و مراکز علمی ‌تحقیقاتی ایالات متحده و برای برقراری ارتباط بین این سازمان‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت.
سال 1967
هرچند ایده شکل‌گیری آرپانت در سال 1966 به وجود آمد، اما بحث اصلی طراحی آرپانت در ماه آوریل این سال توسط لری رابرت در نشست ARPA IPTO PI در آن بور میشیگان آغاز می‌شود.
در اکتبر سال 1967 در گلتنبرگ تنسی، همایش اصول طراحی سیستم عامل‌ها برگزار می‌شود. اولین مقاله ارائه شده در این همایش مقاله لری رابرت است که در خصوص طراحی آرپانت با عنوان "چند شبکه رایانه‌‌ای و ارتباط تعاملی بین آنها" ارائه می‌شود.
در همین سال اولین جلسه سه جانبه مشترک سه گروه مستقل شبکه‌های رایانه‌‌ای یعنی RAND، NPL، ARPA برگزار می‌شود.
سال 1968
شبکه پی اس به آژانس پروژه‌های تحقیقاتی آرپا ارائه می‌شود. در این سال دانشگاه یو‌سی‌ال‌اِی برنده عقد قرارداد مراکز اندازه‌گیری شبکه‌ای می‌شود. در همین سال گروه NWG به سرپرستی استیو کراکر به طور آزادانه و مستقل اقدام به توسعه پروتکل‌های سطح میزبان برای برقراری ارتباط روی پروژه آرپانت می‌کند. و همان‌گونه که در ادامه خواهید خواند Tymnet به عنوان بخشی از سرویس‌دهی Tymshare می‌شود.
سال 1969
در ژانویه ‌این سال بولت بن رانک و نیومن موفق به عقد قرارداد راه گزینی بسته‌ای برای ساخت IMPs  می‌شوند. زمانی که ادوارد کندی، سناتور ماساچوست از دستاورد بی‌بی‌ان (شرکت فعال در زمینه فناوری‌های سطح بالا) در امضا قرارداد یک میلیون دلاری آگاه می‌شود، تلگراف تبریکی را بابت بستن این قرارداد برای آنها ارسال می‌کند.
سال 1970
دونالد دیوید واتس یک دانشمند رایانه‌‌ای اهل ولز و یکی از دو مخترع مستقل شبکه سوئیچینگ و مبتکر اصطلاح اینترنت است. او در این سال کمک به ساخت یک شبکه سوئیچینگ برای سرویس‌دهی به بنیاد ملی فیزیک در انگلستان می‌کند و نام این شبکه را Mark I می‌گذارد که در سال 1973 با Mark III جایگزین شده و تا سال 1986 مورد استفاده قرار می‌گیرد. لری رابرتس از ایده واتس با خبر می‌شود و آن را در پروژه آرپانت مورد استفاده قرار می‌دهد. ایده‌ای که به عنوان یکی از اجداد اینترنت مدرن شناخته می‌شود. در همین سال مرکز اطلاعات شبکه ان‌آی‌سی که با نام InterNic نیز نامیده می‌شود، مسئولیت نظارت بر روی تخصیص نام دامنه و خدمات دایرکتوری ایکس500 را برعهده می‌گیرد.
از آغاز به کار این سازمان در سال 1972 تا اکتبر 1991 توسط موسسه تحقیقات استنفورد و به مدیریت جیک فینلر اداره می‌شود. از اکتبر 1991 تا 18 سپتامبر 1998 مسئولیت ارائه راه حل‌های شبکه بر عهده ‌این سازمان قرار دارد.
سال 1971
Tymnet یک شبکه بین‌المللی ارتباطات داده‌ای است که مقر آن در کوپرتینو کالیفرنیا است. این شبکه واسطی برای اتصال رایانه‌های میزبان و هزاران شرکت، موسسه آموزشی و آژانس‌های دولتی است. راهکاری که این شبکه ارائه می‌کند، دسترسی مودم‌های محلی در بسیاری از شهرها در ایالات متحده و به طور محدود در کانادا است که برای این منظور سرویس خدمات دیتاپک خود را پیشنهاد می‌دهد. کاربران با روش شماره‌گیری به این شبکه متصل شده و سپس به برقراری ارتباط با یک رابط خط فرمان ساده برای منتشر ساختن یک ارتباط به یک سیستم راه دور می‌پردازند. زمانی که ارتباط برقرار می‌شود، داده‌ها به سمت کاربر ارسال یا از او دریافت شده و ارتباط به‌طور مستقیم با یک مودم روی سیستم دیگر برقرار می‌شود. به دلایل فنی مختلف ارتباط نه به طور کاملا نامرئی، اما به صورت غیرنمایان بوده و گاهی مواقع لازم است تا کاربر به‌طور محرمانه دستورات را به صورت هشت بیتی برای انتقال صحیح فایل‌ها وارد کند. این شبکه به طور گسترده توسط شرکت‌های بزرگ برای فراهم کردن سرویس‌های دایل آپ برای کارمندان خود مورد استفاده قرار گرفت. همچنین به عنوان دروازه‌ای برای کاربران که قصد برقراری ارتباط با سرویس‌های آنلاین از قبیل CopuServe یا The Source را داشتند مورد استفاده قرار گرفت. اما زمانی که ‌اینترنت رشد کرد و در اواخر دهه 90 میلادی که دسترسی برای عموم آزاد شد، نیاز به سرویس‌دهی این شبکه نیز رو به کاهش گذاشت، اما همچنان در بعضی از کشورهای جهان سوم مورد استفاده قرار می‌گرفت. با این حال با کاهش ارزش و کارایی این شبکه سرانجام در سال 2004 به طور کامل بسته شد. قسمت پایانی را مقاله در شماره آینده بخوانید.

منبع: مجله دانشمند شماره 616 بهمن 1393

مجله دانشمند 616